van Zuidwest Friesland
Goede heit?
Afgelopen zondag namen vijf kinderen van onze gemeente afscheid van de kinderkerk. Zij werden toegesproken door een van hun ouders. Een mem die voor de hele kerk haar eigen kind toespreekt, is altijd ontroerend. Én persoonlijk, én voor ieder herkenbaar.
Deze keer was er ook een heit die zijn dochter toesprak. Hij zei wat de andere ouders ook aan hun kinderen meegaven: dat zijn dochter bijzonder is, en waarin. Dat hij haar het goede wenste in haar leven, en dat God met haar mee zou gaan.
Hij voegde daar nog enkele woorden aan toe, die bij me blijven hangen: ,,Lieve dochter, graag wil ik een goede heit voor je zijn, maar ik weet niet of mij dat altijd lukt. Eerlijk gezegd weet ik soms niet hoe dat moet, een goede heit zijn.”
Het gebeurt niet vaak dat iemand voor een hele kerk kwetsbaar durft te zijn. Kan ik het goed? Doe ik het goed? Tere woorden die we niet snel tegen elkaar zeggen. Niet onder vier oren, en helemaal niet waar anderen bij zijn.
Het zijn de eerlijke vragen van de binnenkamer. Je hebt al veel moed nodig om ze aan jezelf te stellen. ‘Ben ik een goede ouder geweest, was ik een goed kind? Hoe was ik voor mijn broer of zuster? Ben ik een goede echtgenoot, een betrouwbare partner? Een goede buur, een trouwe vriend?’
Wat anderen in onze nabije omgeving voor ons betekenen, betekenen wij ook voor hen. En doe ik dat wel goed? Weet ik eigenlijk wel hoe dat moet? Gedachten die geregeld in ons omgaan, en die we zelden aan elkaar vertellen.
Dit is een tijd en een samenleving waarin we veel, heel veel aan elkaar vertellen. In de krant en op de televisie leggen mensen hun persoonlijke dingen op tafel. En op sociale media – Twitter, FaceBook, TikTok, en wat niet al – delen we de ‘BV ik’ met de hele wereld.
Vooral succesverhalen. Over de dingen die we goed doen, goed weten, niet zelden beter weten. Over wat we presteren, waarin we geslaagd zijn. En als dingen zijn mislukt, aan wie dat dan ligt, of aan welke omstandigheid.
Onze cultuur is er één van de vioolspeler die altijd en overal wil schitteren, zal schitteren, moet schitteren. En waar dat misgaat, ligt dat altijd aan de snaren, aan de strijkstok, aan de klankkast of aan het publiek, maar nooit aan de violist.
De woorden van deze heit zondag in onze kerk maakten indruk op mij. Ze gingen over de violist zelf. In alle eerlijkheid en eenvoud. Het is mijn droom en mijn verlangen dat gelovigen zo met elkaar kerk durven zijn. Dat zij durven leven van genade.
Heer die mij ziet zoals ik ben, dieper dan ik mijzelf ooit ken, om het met een psalm te zeggen. Dat geldt voor God en mens, voor heit en dochter, voor allen.
Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 8 juli 2023. (Foto Wim Beekman: Niels Westra, Leeuwarder Courant).
