van Zuidwest Friesland
Broodpater
Gerrit Poels (93) is overleden. U kent hem niet misschien, maar in Tilburg kennen ze hem wel. Gerrit Poels was ‘De Broodpater’. Van zijn 61e tot zijn 88e jaar bracht hij dagelijks brood rond. Bij nacht en ontij, ”want wie honger heeft wil niet dat anderen dat weten”.
Hij deed dat 365 nachten per jaar, op zijn fiets, naar zo’n honderd adressen waar hij een tas aan de deur hing. Eén keer heeft hij een nacht vrij genomen, toen nooit meer. Hij werd er ongelukkig van, het haalde hem uit zijn ritme.
Om half zeven ’s avonds slapen, om één uur ’s nachts op de fiets, om half zeven ’s morgens brood inpakken voor de volgende dag. Elke nacht 50 kilometer fietsen, vanaf zijn 76e deed hij het rustiger aan, toen fietste hij 30 kilometer. 57 fietsen heeft hij versleten.
Het brood kreeg hij van bakkerijen en supermarkten in Tilburg en omgeving, die wat zij over hadden aan hem gaven. En het zou me niet verbazen als ze, wanneer er even geen brood ‘over’ was, hem vers brood schonken. Want iedereen droeg de pater van het brood een warm hart toe.
Gerrit Poels was eigenlijk geen pater meer. In 1969 legde hij zijn priesterambt neer, en werd hij fulltime hulpverlener. Hij richtte een hulpcentrale op voor ‘armen, verslaafden, verwarden en wanhopigen’. En vier opvanghuizen, een sociaal café en een kringloopwinkel.
Als spoedig nam hij, teleurgesteld in de bureaucratie, ook afstand van de hulpverlening. Ik ben geen hulpverlener, ik verleen hulp. Hij bracht met zijn vrouw Angelique, uitgetreden uit het klooster, zes pleegkinderen groot. Een aantal van hen zet nu zijn werk voort.
Wat hem bezielde zo op geheel eigen wijze, en ook heel eigenwijs, hulp te verlenen? Hij zei het met een paar woorden: Er zijn mensen met onoplosbare problemen en die moeten we toch helpen. Als je aanvaardt dat niet alles op te lossen is, dan lost dat al heel wat op.
Er wordt gebeden door dominees voor wie arm zijn, honger lijden en te kort komen. Er wordt geschreven door journalisten over de steken die verantwoordelijken laten vallen en over wat er mis gaat. Wij wijzen allen slachtoffers en schuldigen aan. Ook belangrijk allemaal.
Maar Gerrit Poels klom 27 jaar lang op zijn fiets en bracht in het holst van de nacht brood rond. Hij deed wat zijn hand vond om te doen. Geen hulpverlener en geen priester. Hij verleende wel hulp, en was wel ‘Man Gods’ voor alle mensen voor wie niemand zorgt.
De Broodpater was een Apostel Jacobus: Geloof zonder daden is dood. Een tijdje terug vroeg een van zijn pleegdochters haar vader wat hij wilde achterlaten na zijn dood. Na een paar seconden zei hij: ‘Dat mensen weten dat ik er voor hen ben geweest.’
Het troost mij dat er mensen zijn als Gerrit Poels. God hebbe zijn ziel.
Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 20 mei 2023. (Foto Wim Beekman: Niels Westra, Leeuwarder Courant).
