van Zuidwest Friesland
Gerrit
In de jaren dat ik Gerrits dominee was had ik drie kansen: Hij zat op de leuning van de brug midden in het dorp. Of hij was aan het werk in zijn tuintje tegenover de brug. Of hij was elders in het dorp bezig.
In de beide eerste gevallen zag hij me komen, hij zag altijd iedereen. Dan stak hij een hand op en knikte. Wanneer ik mijn auto op de parkeerplaats naast de brug zette, maakten we een praatje over dingen die er toe doen en waar hij over nadacht.
Over wat er gebeurde in de wereld, in de kerk. Over mededorpsgenoten met wie hij meeleefde in vreugde en verdriet. Over zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen aan wie hij met hart en ziel verknocht was.
Van drama hield hij niet, hij bezag de mensen en de dingen met een rustige blik. Zocht naar de dingen achter de dingen, de woorden achter de woorden, en de mensen achter de mensen.
Hij was niet bijzonder, hield ook niet van bijzonder. Hij was gewoon, en hield ook van gewoon. Misschien was ieder in dorp en kerk daarom zo op hem gesteld. In het gewone was hij bijzonder.
Hij deed wel bijzondere dingen. Met zijn bijna vijftig jaar oude herenfiets op reis door het hele land. ‘’Ik ben eigenlijknooit in Zeeland geweest, dat wil ik wel eens uitgebreid bekijken.” Tentje achterop, slaapzak en een gaspitje. Meer had hij niet nodig die drie weken.
Zo was hij ook naar Pink Pop gegaan. ,,Dat heb ik altijd een keer gewild.” Als zeventiger tussen grotendeels jongeren – grote dorpsvlag bij de tent – trok hij de aandacht van de festivalgangers. Na vijf minuten kenden ze hem, na tien minuten waren ze vrienden, en na een kwartier vast wel ergens familie.
Gerrit was een baken in zijn gezin. Zijn milde commentaar, evenwichtige steun in bange dagen, twinkelende ogen in tijdenvan vreugde en stabiele houding in perioden van heftigheden,maakten hem tot een ‘liefdevolle man en zorgzame vader en grootvader’.
Als kerk hadden we veel aan hem te danken. Hij was jaren ouderling, en vertrouweling van velen. In zijn jaren als kerkrentmeester vertrouwd met elke dakpan die op de kerk lag en met alle leidingen die door de kerk liepen. Als we niet meer wisten hoe het zat, vroegen we Gerrit.
In de kerkdienst ontbrak hij nooit, en luisterde aandachtig. Zijn reacties op wat ik zei waren eerlijk en oprecht. Zijn overtuiging en zekerheden, zijn twijfel en vragen, de dingen die hij in de loop der jaren anders was gaan zien, stak hij niet onder stoelen of kerkbanken.
Nu ik zijn rouwbrief ontvang, ben ik geroerd. Zijn gezin zal Gerrit missen, maar dorp en wereld ook. Hij is rustig gestorven, begrijp ik. Ach, de lieve Heer heeft hierboven vastwel ergens een brugleuning om op te zitten, en een tuintje om te wieden.
Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 4 februari 2023. (Foto Wim Beekman: Niels Westra, Leeuwarder Courant).
