van Zuidwest Friesland
Opstaan
Hij was al met pensioen toen ik als jonge dominee in zijn dorp begon. Een markant man. De mensen vertelden over hem dat hij destijds de eerste grootvader was die zijn kleinzoon als dopeling de kerk inbracht. Tot die tijd was dat het voorrecht van grootmoeders.
Daar trok hij zich weinig van aan. ,,De jongen heet naar mij, de jongen wordt ingebracht door mij.” En zo geschiedde het. De ene helft van het dorp sprak er schande van, de andere helft bewonderde hem erom. Na hem zouden nog veel grootvaders volgen.
Met pensioen of niet, hij bleef doen wat hij altijd gedaan had: jonge mensen opvoeden. Dus belde hij me geregeld op zondagmorgen na de preek op om me te vertellen wat ik beter anders had kunnen doen. Wanneer hij het Woord dat ik bediend had goed vond, liet hij dat ook weten.
Op een gegeven moment belde hij door de week. ,,Dominee, ik heb van de dokter de boodschap gehad ‘Bereid uw huis, want gij zult sterven.’ Wilt u bij me komen en mij hierin bijstaan, dit gaat mijn krachten te boven, en u bent een man Gods.”
Even later zat ik bij hem aan tafel. ,,Ik ben ernstig ziek, en zal niet herstellen. Ik moet het einde van mijn leven onder ogen zien, en wil met u mijn afscheid voorbereiden.” Ik las met hem het Bijbelgedeelte dat hij in het telefoongesprek noemde: ‘Bereid uw huis, want gij zult sterven’.
Die zin komt uit een verhaal over koning Hiskia, die in zijn leven en zijn regering God trouw heeft gediend. Dat was een uitzondering bij de koningen in die dagen. Maar die dan de profeet Jesaja op bezoek krijgt, die hem namens God de hierboven genoemde woorden meedeelt.
Koning Hiskia keert dan verdrietig en opstandig zijn gezicht naar de muur en klaagt tegen God: ,,Ach Heer, gedenk toch dat ik met een trouw en toegewijd hart gedaan heb wat goed is in uw ogen.” En dan staat er eerlijk over de grote koning: ‘En Hiskia weende luid.’
Het verhaal vertelt vervolgens dat de Heer zich door Hiskia’s opstandigheid en verdriet laat vermurwen. Hij geeft hem nog vijftien jaren in zijn leven erbij. Om het volk, dat in oorlogsellende verwikkeld is, te helpen.”
Mijn gemeentelid dacht na, en zei toen: ,,Ik verwacht niet dat God mij, zoals Hiskia, extra levensjaren zal geven. Mijn tijd is gekomen, en ik geef mijn leven over in de hand van God. Ik geloof in Pasen, in de opstanding van de doden.
Maar nu begrijp ik dat ook de levenden, al tijdens hun leven, moeten opstaan. Hiskia moest zich weer afkeren van die muur, van zijn bed opstaan en zijn leven en zijn taken opnieuw opnemen. Leven uit de kracht van Pasen betekent dat doden én levenden opstaan.
Daar zou u met Pasen best eens een preek over mogen houden.”
Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 30 maart 2024. (Foto Wim Beekman: Niels Westra, Leeuwarder Courant).
