van Zuidwest Friesland
Geslachten gaan, geslachten komen
De dagen van mijn pensioen hebben een rustige start. Kopje koffie, tijd voor krant en ontbijt. Als er één moment van de dag is waarop ik ervaar dat ik dominee-in-ruste ben, dan is dat wanneer de dag begint.
Vandaag even niet. Aan het begin van deze dag breng ik onze kleindochter naar school. Ik moet overal tegelijk aan denken: ,,Is je brood op? Staat de schooltas klaar? Waar zijn je sokken?” Ik was bijna vergeten hoe dynamisch een jong gezin is, maar nu weet ik het weer.
Buiten is het nog donker, maar het lijkt alsof het hele dorp al op de been is. De jonge dorpsbewoners vooral. Moeders en vaders op de fiets naast hun kinderen, auto’s en bakfietsen vol met jonge schooljeugd. Oudere kinderen schieten fietsend voor je langs.
Rondom de basisschool bruist het van leven. Ik ontdek al snel een aantal medegrootouders. We knikken elkaar toe met een blik van herkenning, voor even maken wij weer deel uit van het echte leven.
Kleindochter vraagt of ik meega naar binnen, dan kan ik haar klas en haar plekje daarin zien. Dus loop ik mee de trap op, en tref bovenaan een juf die ik ken. Zij heeft al onze kinderen nog les gegeven, en inmiddels heeft ze ook onze kleinkinderen in de klas gehad. We zijn beiden een generatie ouder geworden, en het voelt vertrouwd als vanouds.
Ik breng kleindochter naar haar plaats, bewonder haar klaslokaal en haar plekje, krijg nog een knuffel, en even later rijd ik weer naar huis. Naast me komt een moeder fietsten die ruim dertig jaar geleden bij een van onze kinderen in de klas zat. Tijden hebben tijden.
Waarom word ik toch zo vrolijk van al het leven op dit vroege uur? Ik denk vooral omdat het allemaal gewoon doorgaat. Omdat de jongere generatie haast onmerkbaar het stokje van onze generatie heeft overgenomen. ‘Geslachten gaan, geslachten zullen komen.’
Grote bewondering voel ik voor al die jonge vaders en moeders. Ooit zag ik hoe ze bij hun memmen en heiten aan de hand liepen, nu zijn zij er voor hun eigen kinderen. Zij doen op hun beurt nu gewoon wat hun hand vindt om te doen.
Door weer en wind naar paardrijles, op rustige tijden met de kinderwagen het pad om, boodschappen doen, snotneuzen afvegen, troosten, uitkijken bij het oversteken, opvoeden, en tussendoor nog de kost verdienen. Ze draaien er hun hand niet voor om.
Met een blijmoedig hart en een natuurlijk zelfvertrouwen houden zij het leven gaande. Het helpt mij met blijmoedigheid en zelfvertrouwen om te gaan met mijn eigen leeftijd. ‘Want het gaat snel voorbij en wij vliegen heen.’
Terwijl ik de fiets in het hok zet, speelt er een psalmregel door mijn hoofd: Geslachten gaan, geslachten zullen komen, wij zijn in uw ontferming opgenomen. Nu eerst koffie. Tenslotte ben ik ‘in-ruste’.
Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 10 februari 2024. (Foto Wim Beekman: Niels Westra, Leeuwarder Courant).
