Don’t Worry

Het is prachtig voorjaarsweer, zon en een strakblauwe hemel. Ik besluit een boottochtje te gaan maken. In mijn 4 meter visbootje vaar ik vanuit het Jan Broerskanaal, via de Morra, richting de Fluessen. Ik nader de Galamadammen en zie dat er in het voormalige hotel al Oekraïense vluchtelingen verblijven. Ze zitten in het zonnetje, enkele kinderen zijn aan het schommelen.

door Piet Broertjes

Ik stel mij voor hoe bizar het moet zijn om op zo’n mooie, maar vreemde, plek te vertoeven om daar ‘bij te komen’ van de indrukken, het oorlogsgeweld, het vluchten en de dagenlange tocht. Al die onzekerheid! En dat terwijl familie, opa en oma en manlief in Oekraïne en het oorlogsgebied zijn achtergebleven. Het gevoel dat je niets kunt doen dan afwachten, een maand, een halfjaar of misschien wel enkele jaren.

En dan al die dagelijkse beelden, foto’s en filmpjes die je via social media te kust en te keur kunt downloaden en bekijken. Je ziet hoe je vaderland volledig aan flarden geschoten wordt. Om gek van te worden. Dat moet hartverscheurend zijn.

Ik nader met mijn bootje de Galamadammen en zie dat mij een super mega jacht tegemoet vaart en juist de Galamadammen passeert. Het schip is goudkleurig en schittert in de zon. Op de boeg prijkt de naam ‘Don’t Worry’. Ik schrik er van. Allemachtig, wat onwerkelijk en wat een schril contract.