van Zuidwest Friesland
Kerkenraad m/v
Zondagmorgen wacht de koster mij op in de kerkenraadskamer met de door mij gevreesde headset. Een klein kastje dat in mijn broekzak gaat, daaraan twee meter snoer, en op het eind een microfoon aan een soort beugel die om mijn hoofd geklemd moet worden.
Dat hoort makkelijker dan het is. Wat een gepruts. Dat kastje moet door een van de gaten in mij toga waardoor ik bij mijn broekzakken kan komen. En vervolgens moet de draad achterlangs mijn schouder, onder mijn stola door, liefst zo dat je het snoertje niet ziet.
Dan moet de echte worsteling nog beginnen. Die beugel klemt gewoonlijk al flink om je oren en daar is bij mij nog maar weinig plaats over. Ik draag namelijk ook een bril, en achter ieder oor zit tevens een hoortoestel. Krappe ruimte bij mij dus.
Helaas zijn alle drie de kerkenraadsleden die deze ochtend dienst doen mannen. Meestal zijn er wel een of twee vrouwelijke ambtsdragers bij. Zij helpen mij altijd met dit soort gedoe. Zorgen dat mijn stola recht hangt, dat het boordje van mijn overhemd tiptop zit, en dat zo’n headset goed past dus.
Maar ik durf het gemis van een vaardige vrouwenhand niet hardop te benoemen, want de drie mannen doen roerend hun best. Dan zegt de één: Jammer dat er nou net geen vrouw vanmorgen dienst doet. ,,Jullie doen het goed anders”, probeer ik ons mannelijk gestuntel te vergoelijken.
Terwijl we de kerk binnenlopen denk ik: vroeger waren er alleen maar mannelijke ambtsdragers. Ik zie mijn vader nog met zeven andere kerkenraadsmannen in zwart colbert en streepjesbroek in de ouderlingenbank zitten. Een indrukwekkend college.
Naar hun vergaderingen namen de meeste kerkenraadsleden twee sigaren in het borstzakje van hun jasje mee: een werd voor de koffiepauze opgerookt, en de tweede daarna. Als mijn vader thuis kwam hing mijn moeder zijn kleding een dag te luchten.
De komst van vrouwelijke ouderlingen en diakenen heeft veel in de kerken veranderd. De intrede van de vele vrouwelijke dominees evenzeer. Vooral de sfeer is anders geworden. Het steile is er vanaf. De zachte krachten hebben in de kerk gewonnen.
Geloven en kerkzijn is minder een zaak van strakke regels geworden. Ik ben blij met alle vrouwen in de kerkenraad en op de kansels. De kerk die eeuwenlang een bolwerk van mannen is geweest, wordt nu voor een groot deel gedragen op de schouders van vrouwen.
Daar zijn we toen weer wat in doorgeslagen overigens. Mannelijke ambtsdragers bleken op den duur steeds moeizamer te vinden. Ik herinner me de wanhopige uitspraak van een van de vrouwelijke kerkenraadsleden toen er nieuwe ambtsdragers gezocht werden: ,,Nu graag ook weer eens een man!”
Dus ik ben ook blij met de drie mannen die deze morgen in de kerkenraadsbank plaats nemen. En met z’n vieren als mannen hebben we die microfoon eigenlijk best netjes op zijn plaats gekregen.
Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 18 februari 2023. (Foto Wim Beekman: Niels Westra, Leeuwarder Courant).
