van Zuidwest Friesland
Bergwijsheid
,,Je moet de dingen makkelijk nemen, het leven is al moeilijk genoeg.” Met vrienden wandelen we een week in de bergen en ’s avonds praten we over van alles. Zoals de markante uitspraak van een van onze ouders hierboven. Past goed bij gebergte.
Bergen geven mij stof tot nadenken. Een weg is hier niet zomaar aangelegd. Een spoorlijn ook niet. Rotsformaties ontwijken, hoogtes overwinnen, tunnels door een berg boren, haarspeldbochten construeren, lawines van steen en sneeuw opvangen.
Wij ‘platlanders’ kunnen ons op de vlakte houden, bergbewoners moeten dwars door weerbarstigheden heen. En dan nog is niet alles mogelijk in dit gebied. Het leven op de berg kent zijn grenzen, en de mensen hier lachen om ‘ik wil alles, ik wil het hier en ik wil het nu.’
Misschien dat je daarom op zoveel huizen een spreuk leest met de ene of andere beschouwing. Ook weer stof tot nadenken. Een mooie: Allen menschen recht getan, ist eine Kunst die niemand kann.
De mensen hier hebben geleerd los te laten. Zoals de vader van mijn vriend. Die in de ruim negentig jaren van zijn leven geleerd heeft dat het leven bij tijden moeilijk genoeg is. En dat je daarom, wanneer dat mogelijk is, de dingen maar beter makkelijk kunt nemen.
Wanneer ik van iedere berg in mijn bestaan, of van ieder dal, een moeilijk te overkomen hindernis maak, zal ik het mijzelf en anderen lastig maken. Voor ik het weet word ik een wat verbitterde, starre zeur. Het is vaak goed mogelijk om moeilijke dingen makkelijk te nemen.
Mijn energie kan ik beter bewaren voor de heel moeilijke dingen. Dat hoor ik ook in de vaderlijke spreuk waarover ik loop te denken. ‘Het leven is al moeilijk genoeg.’ Sommige hoogtes, rotsformaties of kloven zijn niet te overwinnen. Daar moet je mee leren omgaan en leren loslaten.
Dat weten de bergbewoners. Het valt me op hoe vaak ik hier een kapelletje, een kerk of kruis tegenkom. Zomaar langs de weg. Meestal met een gedicht of een gebed dat getuigt van de grote dingen in het leven die ons, kleine mensen, te boven gaan. Noem het God.
Hoog in het Löstschental vind ik in een kapel het gedicht Vier Kerzen*:
Eine kerzen für den Frieden.
Die wir brauchen
weil die Streit nicht ruht.
Für den Tag voll Traurigkeiten
Eine Kerze für die Mut.
Eine Kerze für die Hoffnung
Gegen Angst und Herzensnot**,
Wenn Verzagtsein unseren Glauben
Heimlich zu erschüttren droht. ***
Eine Kerze die noch bliebe
Als die Wichtigste der Welt:
Eine Kerze für die Liebe
Voller Demut aufgestellt.
Dass ihr Leuchten den Verirrten****
Für die Rüchweg ja nich fehlt
Weil am Ende nur die Liebe
Für die mensche wirklich zält.
(Elli Michler)
* Kaarsen
** Hartzeer
*** Wanneer we stilaan opgeven en ons geloof moedeloos dreigt te worden
**** Dat haar schijnsel de verdwaalden op hun terugweg niet ontbreekt
