van Zuidwest Friesland
Maak Israël gerust en stil
Bij een lezing over mijn columns in deze krant kreeg ik een verrassende vraag: ,,Hebt u ook taboe-onderwerpen, waar u niet over schrijft?” Mijn antwoord was: ,,Israël en de Palestijnen. Wat je hier ook over zegt of schrijft, je doet het nooit goed.”
Terwijl ik het zei, dacht ik: dat is toch vreemd, dat ik als dominee niet schrijf over het Joodse volk en over de volken waarmee zij hun land delen. Ik besloot ter plekke binnenkort een column te wijden aan dit politiek en religieus beladen onderwerp. Als ik daar klaar voor was.
Toen kwam de inval van Hamasstrijders in Israël, en sloegen de Israëliërs terug in de Gazastrook. Aan twee kanten een niemand en niets ontziende strijd. Verbijsterend leed van gewone burgers. Toen wist ik helemaal niet meer wat ik zou schrijven.
Tot ik zondag als kerkganger het adventslied ‘O kom, o kom, Immanuël’ meezong. Eén van mijn favoriete adventsliederen, honderden keren gezongen. Nu trof mij de regel uit het laatste couplet: Maak Israël gerust en stil.
Ik dacht: daar kan ik over schrijven, hier zit het allemaal in. Dat Israël gerust wil wonen op de plaats waar het leeft. Bevrijd van de angst dat er strijders over de grens komen die moorden en gruwelijkheden begaan tegen burgers, vrouwen, kinderen en ouden van dagen.
,,Maak Israël gerust, God. Geef hen veiligheid en vrede. Wijs ook ons de wegen hoe wij kunnen helpen Israël gerust te maken. Stop de agressie tegen het volk van de Joden, een woede die van alle eeuwen is, van alle plaatsen.
God, maak Israël ook stíl. Stop de gruwelijke verwoesting van de Gazastrook. Miljoenen op de vlucht, 85% van de bevolking. Burgers, vrouwen, kinderen en ouden van dagen. En zij kunnen nergens heen. Wijs ook ons de wegen hoe wij kunnen helpen Israël stil te maken.”
Doorgaans hebben wij de drang om te kiezen. Of voor het Joodse volk, dat zij gerust leven kunnen. Na zoveel eeuwen teruggekeerd op eigen grond. Na zolang weer een eigen staat. En in de kerk kiezen wij voor hen omdat wij geloven dat zij Gods volk zijn.
Of wij kiezen voor de andere volken die leefden en leven in het land Palestina. Palestijnen en Arabieren. Die daar ook al eeuwen wonen op hun eigen grond. Die verlangen naar vrede en rust en welvaart. Die, nu zij dit land moeten delen, geen tweederangs burgers willen zijn.
Wie heeft ons ooit wijsgemaakt dat wij moeten kiezen? Dat wij voor de een óf voor de ander moeten zijn? Dat als wij het goede wensen voor de Joden, wij dus tegen de Palestijnen zijn? En andersom. Wij kunnen ook het heil van de een én het welzijn van de ander nastreven.
Daarom zal ik deze tijden blijven bidden. Niet: maak Israël gerust. Of: maak Israël stil. Maar: Maak Israël gerust én stil.
Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 16 december 2023. (Foto Wim Beekman: Niels Westra, Leeuwarder Courant).
