van Zuidwest Friesland
Ons kleine beetje
Het is een afvalcontainer zoals elke andere, maar bij deze blijf ik even stilstaan. Er zit een slot op en dat wil ik goed bekijken. Van de wand loopt een kabeltje naar een slotje op het deksel, dat zorgt ervoor dat de container zonder sleutel niet open kan. Bijzonder.
Vuilcontainers zijn nooit op slot. In ons dorp zit sowieso weinig op slot. Mijn vrouw heeft vijf jaar lang haar fiets open in het pad voor ons huis laten staan. Onverantwoord, vond ik. Onzin, vond zij, ze stelen hier niet.
Op een zaterdagmorgen was de fiets toch verdwenen. Maar hij bleek door onze lieve jeugd, die uit het café kwam de nacht daarvoor, achter de heg van de buurman gezet. Onze jongeren halen wel kattenkwaad uit, maar zij stelen niet.
In ons dorp zijn geen dieven. De buitendeur hebben wij jarenlang opengelaten, tot de politie aangaf dat dit, ook hier, onverstandig is. Uiteindelijk moest de fiets het plekje voor het huis bekopen. Niet vanwege diefstal, maar door roest.
Deze container zit echter niet op slot opdat mensen er niets uíthalen, maar opdat niemand er iets índoet. Ai, geregeld doe ik iets in andermans containers. Iedere dag neem ik op mijn weg een stukje zwerfvuil mee en doe het in de dichtstbijzijnde container.
Een verfrommeld blikje, een plastic snoepzak, een leeg patatbakje dat mensen weggooien. Zo nu en dan zie ik scholieren die op weg van en naar school afval langs de weg gooien. Ook volwassenen zie ik soms een lege verpakking uit hun autoraam werpen.
Bij de scholieren bedenk ik mild dat het stukje hersenweefsel dat een mens volwassen verantwoordelijkheidsgevoel geeft, pas op latere leeftijd groeit. Bij de ‘autoraamgooiers’ denk ik, iets minder mild, dat zij op dit punt in hun ontwikkeling zijn blijven steken.
Zelf ben ik ook niet perfect, ik vind een paar stukken zwerfafval per dag voldoende. Met een knijper en een vuilniszak langs de wegen wandelen om zwerfvuil op te ruimen, ligt me niet. Ieder mens heeft z’n grens, en mijn zwerfafvalgrens ligt rond enkele dingen per dag.
Mijn zwakte is dat ik met een grotere inspanning en discipline meer zou kunnen doen, mijn sterkte is dat wanneer iedereen één stukje afval per dag mee zou nemen, ons dorp er schoner van zou worden. Onze kleine beetjes samen helpen.
Mijn kleine-beetje-actie ben ik begonnen toen ik een dominee hoorde preken over Gods goede schepping en onze verantwoordelijkheid daarvoor. Hij vertelde over klimaat en vervuiling, over de enorme opgaven waarvoor wij staan, en over de kleine dingen die we zelf kunnen doen.
Nee, ik hoef de hele wereld niet te redden. Ik ben de lieve Heer niet. Mijn eigen kleine beetjes kan ik doen. Binnen bij energie, voedsel en afval bijvoorbeeld. En buiten dagelijks een stukje afval opruimen.
Nou maar hopen dat niet iedereen zijn afvalcontainer op slot gaat doen.
Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 18 november 2023. (Foto Wim Beekman: Niels Westra, Leeuwarder Courant).
