van Zuidwest Friesland
Blanke champignonparasol
Als paddenstoelen komen ze deze weken de grond uit: grote inktzwam, eekhoorntjesbrood, vliegenzwam, kleine zwavelkopjes en grote aardappelbovist. Tijdens mijn dagelijkse wandeling door het dorp zie ik er een die ik nog niet ken.
Eenzaam staat hij dichtbij de school in een grasveld tussen de huizen. Een grote, platte hoed van zo’n 25 cm doorsnee, roomkleurig, met kleine stekels aan de rand. Een gaaf exemplaar. Het is een wonder dat de schoolkinderen hem tot nu toe ongemoeid hebben gelaten.
Ik maak een foto met mijn telefoon om uit te zoeken tot welke soort hij behoort. Maar mijn plantenapp kent hem niet. ‘Waarschijnlijk een paddenstoel’ zegt de app, die zelf blijkbaar niet aan paddenstoelen doet. En google-foto kan er ook geen soep van koken.
Een van de bewoners in de huizen rondom ziet mij met mijn telefoon in de weer en komt naar buiten. ,,Ik zag je zoeken, je wilt vast weten wat voor een het is. Ik heb ook gezocht en denk dat het een ‘blanke champignonparasol’ is.
Vorige week kwamen ze hier grasmaaien. Toen is hij gesneuveld, want de maaimachine ging er dwars overheen. Maar binnen een paar dagen kwam hij opnieuw de grond uit, en nu staat hij er weer, in volle pracht.”
Wat aardig dat deze man zijn huis uitkomt om mij te informeren. Ik bedank hem hartelijk en vervolg mijn wandeling door ons dorp. Het beeld van de eenzame paddenstoel die wordt afgemaaid, en toch weer naar boven komt, blijft me bij.
De champignonparasol doet me denken aan de vrouw die getroffen werd door kanker. Zij moest worden geopereerd, kreeg chemokuren en werd daarna bestraald. Stuk voor stuk ingrijpende behandelingen die, steeds opnieuw, haar levenskracht aantastten.
,,Ik heb het gevoel dat iedere keer als ik ben bijgekomen van een operatie of een van de kuren en daarna de volgende behandeling onderga, mijn kop er opnieuw afgemaaid wordt”. Inmiddels is zij twintig jaar ouder, en haar ziekte is Goddank weggebleven.
Waar halen mensen toch de moed vandaan om, iedere keer als hun kop er wordt afgemaaid, zich weer op te richten? Om opnieuw te beginnen? Het zijn ook de vragen die in mij opkomen bij de beelden van grote vernietiging door oorlogen en natuurrampen.
We worden ermee overstelpt, ze zijn onontkoombaar. Recent de Oekraïne, destijds Syrië, momenteel Israël en Gaza. Een jaar geleden de aardbeving in Oost-Turkije, en kort geleden die in Afghanistan. Het leven van mensen tot op de grond afgemaaid.
Het leed dat mensen treft is groot. Heel groot. Ik heb daar geen woorden voor en voel mij machteloos. Een van de dingen waar ik troost in vind, is de kracht waarmee mensen zich oprichten. Opnieuw hun leven opbouwen. Telkens weer.
Vandaag zijn mensen volledig verslagen. Morgen, overmorgen, of over-overmorgen zoeken zij naar moed en mogelijkheden zich weer op te richten. ,,O, God, geef hen moed en krachten.”
Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 4 november 2023. (Foto Wim Beekman: Niels Westra, Leeuwarder Courant).
