van Zuidwest Friesland
Pensioen
Wanneer u dit leest, ben ik sinds een dag met pensioen. Er waren tijden dat ik de jaren telde die ik nog werken moest, het afgelopen periode telde ik de maanden, weken en dagen die ik nog werken mocht. Een mens zit raar in elkaar.
En iedereen heeft het er over. ,,Ben je al met pensioen? Hoelang nog? Weet je al wat je gaat doen? Heb jij eigenlijk ook hobby’s? Jou weten ze straks wel weer te vinden. Voor je er erg in hebt, ben je drukker dan toen je nog werkte.”
Bij die laatste opmerking moet ik even slikken. Als mijn agenda straks voller zal zijn dan hij tot nu toe was, waarom stop ik dan met werken? Kan ik nog de wekker niet opbergen, lukt het weer niet er bij mooi weer zomaar een paar dagen tussenuit te gaan met de boot.
Het andere uiterste is ook lastig. ,,Genieten, jongen! Reizen maken, of zo.” Ik ben niet zo van het genieten. Iedere dag taart met slagroom begint snel te vervelen. En ik wil mijn heil ook niet enkel buiten de deur of in bijzondere dingen zoeken. Voor mij liefst gewone dingen.
Zo nu en dan heb ik twijfels over met pensioen gaan. Inmiddels veertig jaar werkervaring opgedaan. Met vallen en opstaan geleerd wat mijn sterke en zwakke kanten zijn. Het vermogen opgedaan de dingen, de ander en mijzelf te relativeren.
Het grootste geschenk van mijn actieve domineesjaren: Niet meer zwaar tillen aan het ambt van predikant, maar het ambacht van herder en leraar lichtvoetig dragen. En dan ga je ineens op de top van je kunnen en kunde met pensioen. Hoezo eigenlijk te oud om nog van dienst te zijn?
O zeker, zoetjesaan te oud om lange dagen de provincie door te vliegen, om avonden achter elkaar te vergaderen, om in het holst van de nacht thuis te komen, en dan nog niet te kunnen slapen. Om altijd verantwoordelijkheid te dragen bovenal. Maar werk maakt je ook mens.
Over bergen en door dalen ben ik geworden wie ik ben. Mens, echtgenoot, vader en grootvader, vriend, metgezel, buur en dorpsgenoot. Dat blijft, ook nu ik met pensioen ga. Maar de dominee die ik was heeft mij ook gemaakt tot wie ik ben. En hoe zal dat nu zijn?
Mijn collega, die op dezelfde dag is gestopt als ik, heeft mij bemoedigd: ,,Wim, het is mooi geweest. In de volle betekenis van het woord.” Alles wat mooi is, houdt eens op, want als het mooi is en het houdt niet op, is het op een gegeven moment niet mooi meer (Youp).
Pensioen is ook een zegen. Geen einde, maar een begin. Ik heb dat nooit eerder gedaan, maar ik kan het wel leren. De levenskunst om, zoals de oude profeten dat zeiden, ‘te kunnen zitten bij de eigen wijnstok, en onder de eigen vijgenboom’.
Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 2 september 2023. (Foto Wim Beekman: Niels Westra, Leeuwarder Courant).
