van Zuidwest Friesland
Met leuningen
Wanneer ik bovenop de ladder sta om de dakgoot schoon te maken, belt G. Of ik komende zondag de kerkdienst kan leiden in M, een van mijn oude gemeentes. De dominee heeft afgezegd. Ik zeg ja. Komende zondag ben ik vrij, en tegen G. kan ik geen nee zeggen.
Wij kennen elkaar al een hele tijd. Zij was scriba van de kerkenraad toen ik achttien jaar geleden in M. en in buurdorp W. dominee werd. Een groot deel van het kerkenwerk in M. rustte op haar schouders.
Zij was ook een spil in het dorpsleven. Kende alle jongeren van het dorp en zorgde voor de ouderen. Niet één van het dorp ontglipte haar oog. Er was geen dorpsgenoot die haar niet kende.
Inmiddels zijn bij G. de jaren gaan tellen, en ook wegen. ,,Hoe gaat het met je?” vraag ik haar. ,,Ach” antwoordt ze ,,ik mankeer van alles, maar ik red me er prima mee.” Het kerkenraadslidmaatschap laat ze inmiddels over aan anderen. Zij is nog wel preekvoorziener en ik ben nu haar 1-1-2 dominee. Zo sta ik ineens weer voor mijn oude gemeente.
Het mooie kerkje voelt vertrouwd. Veel dingen zijn hetzelfde gebleven. Eén ding is anders, het valt mij meteen op als ik binnenkom: de stoel van de dominee is verdwenen. Er staat nu een van de Hollandse knopstoelen waar alle kerkgangers op zitten.
De dominee had altijd een deftige stoel, met leuningen. Dat maakt een gewone zitplaats een beetje tot een echte zetel. In veel kerken in de omtrek is dat zo. Verschil moet er blijven. Niets menselijks is deze dominee vreemd, dus ik merk dat ikwat verstoord ben. Waar is mijn stoel gebleven?
Als ik de kerk inkijk, zie ik hem onmiddellijk. In de stoel met de leuningen zit nu G. Zij komt en gaat met de rollator. Gaan zitten en weer opstaan is een hele toer voor haar, maar zij redtzich er prima mee. Met behulp van de leuningen.
Ik schaam mij voor mijn verstoorde gevoel, en meteen weet ik weer waarom ik zo van M. en W. hou. Er is hier geen aanzien des persoons, er zijn geen rangen en standen. Mensen zijn wie zij zijn, en nemen elkaar zoals zij zijn. Wie de leuningen nodig heeft, krijgt ze.
Men weet zeker wel dat de jeugd de toekomst heeft. Maar niet enkel wie jong is telt hier. Niet alleen wat flitsend is krijgt hier alle aandacht. Hier weten de mensen van opgaan, blinken en verzinken. En zij aanvaarden dat.
Dus is er in deze dorpen respect voor wie ouder is en kwetsbaar geworden. Voor wie haar of zijn sporen verdiend heeft, de gemeenschap heeft gedragen. En nu met ervaring en wijsheid de mensen nog altijd van dienst kan zijn. Voor wie altijd een leuning voor anderen geweest is, en nu zelf een leuning nodig heeft.
Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 25 november 2023. (Foto Wim Beekman: Niels Westra, Leeuwarder Courant).
