Tulpenbollen
Sinds mijn vrouw diaken is, leer ik nieuwe dingen over vrijwilligers in de kerk. Zij doen veel. Dit gaat ook mij niet voorbij. Ik mag dan wel ‘dominee in ruste’ zijn, maar nu moet ik echt aan het werk.
Dat zit zo: Onze diaconie heeft voor de actie ‘Fryslân foar Moldavië’ van een bollenteler een partij tulpenbollen gekregen. Vanwege vorm en grootte niet geschikt voor de handel, maar nog heel goed te gebruiken. Dus die mogen onze diakenen nu voor het goede doel verkopen.
In korte tijd moet er even veel gebeuren. Al die bollen worden verpakt in papieren zakken. Op elke zak komt een fleurig kaartje: wat erin zit, wat het goede doel is, wat de zak met bollen kost, en waarheen je het geld kunt overmaken.
Dus komen op vrijdagmiddag de diakenen in een schuur bij elkaar om dat allemaal ter hand te nemen. De vrouw des huizes zorgt voor koffie en koeken, en de drie vrouwelijke diakenen nemen hun man mee om te helpen. ,,Hup Wim”, zegt mijn vrouw, ,,handen uit de mouwen!”
Zo ben ik even later met een hele groep vrijwilligers druk bezig bollen in zakken te doen, dicht te nieten en van een kleurig label te voorzien. De zakken stallen we uit in het gebouw waar we zondag na de kerk koffiedrinken, en waar door de week allerlei mensen komen.
Vroeger preekte ik als dominee over de diaconale hulpverlening als een van de pijlers van het christelijk geloof: helpen is misschien wel de eerste roeping van gelovigen. Nu ervaar ik hoeveel je daarvoor moet doen en organiseren. Gewoon je handen laten wapperen.
Het valt mij op met hoeveel plezier en overtuiging diakenen hun werk doen. Dat straalt af op anderen: de tulpenteler die zijn bollen ter beschikking stelt, onze groenteboer bij wie we gratis papieren zakken mogen halen, en de kerkgangers die meteen wat zakken meenemen.
Onze diakenen weten waar zij het voor doen: hulp aan de armsten in Moldavië. Pensioen, zoals ik nu geniet, kent men daar niet. Ik vraag mij af hoe de tulpen na de winter uit de grond komen, Moldavische ouderen vragen zich af hoe zijzelf de winter zullen doorkomen.
Misschien heb ik als dominee wel eens te weinig beseft hoe inspirerend vrijwilligerswerk in de kerk is. Het ambt van predikant heb ik jarenlang met vreugde gedragen. Nu leert het pensioen mij de vreugde van de diakenen, ouderlingen, kerkrentmeesters en andere vrijwilligers.
Maar, eens een dominee, altijd en dominee. Tijdens het bollen inpakken speelt mij het bloemrijke lied uit ons nieuwe liedboek door het hoofd dat ik altijd graag heb laten zingen:
In de bloembol is de krokus,
in de pit de appelboom,
in de pop huist een belofte:
vlinders fladderen straks rond.
In de koude van de winter
groeit de lente ondergronds,
nog verborgen tot het uitkomt,
God ziet naar de schepping om.
Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 21 oktober 2023. (Foto Wim Beekman: Niels Westra, Leeuwarder Courant).