De column van Wim Beekman

Trein des levens

In het Oostenrijkse Zillertal vind je het geloof op straat. Christusbeelden overal langs de wegen, Her en der Mariakapellen tegen de berghelling, en steile kruiswegen bergop waarlangs je de verschillende momenten van Jezus’ lijdenweg kunt beleven.

Het eerste wat ik zie als we ons huis binnenkomen is een zegenbede bij de deur: Herr segene dieses Haus, und alle die da gehen, ein und aus – Heer, zegen dit huis en allen die er in en uitgaan.

Lange tijd was het leven hier bar en ongewis. Je brood verdiende je op de berg altijd ‘in het zweet des aanschijns’. In dit gebied leefde de bergbewoner soms in barre kou, metershoge sneeuw en razende stormen. Met vallend gesteente en diepe ravijnen. Langs de oever van de wild kolkende Ziller vinden we een gedenkteken voor een man die hier is verdronken toen hij probeerde een kind uit het water te redden. Zou God daarom in dit gebied zo zichtbaar op straat te vinden zijn?

Oudere mensen langs de wegen groeten me hier met het vertrouwde ‘Grüβ Gott’. Zij hebben nog weet van ‘aan ’s Heren zegen is het al gelegen’. De jongeren nu weten zich gezekerd door de zegeningen van deze tijd. Zij groeten ons met een vriendelijk ‘Hallo’.

Hoe het ook zij, ik raak onder de indruk van de verdiepende gedenktekens die de oudere generatie hier op onverwachte plaatsen voor mij heeft achtergelaten. De meest bijzondere vind ik in de Burgkapel op de Cavalerieberg. Daar lees ik het gedicht ‘De trein des levens’:

Het leven is als een treinreis, met al zijn stations en omwegen.
Wij stappen in, treffen onze familie, en denken dat zij altijd met ons zullen meereizen.
Maar op een of ander station zullen zij uitstappen,
en wij moeten onze reis zonder hen voortzetten.

Weer andere passagiers zullen instappen, onze vrienden, buren, collega’s.
Geliefden en misschien ook de liefde van ons leven.
Sommigen zullen weer uitstappen, en een grote leegte achterlaten.
Van anderen zullen we nauwelijks merken dat zij de trein hebben verlaten.

De reis is vol vreugde, verdriet, begroeting en afscheid.
Het gaat erom dat je met velen een goede band opbouwt.
Het belangrijkst is dat wij de aanwezigheid van ieder mens in onze levenstrein
als kostbaar geschenk en waardevol voor onszelf ervaren.

Het grote raadsel is dat wij nooit weten op welk station wijzelf zullen uitstappen.
Laat wij daarom leven, liefhebben, vergeven en altijd het beste geven.
Immers dan, wanneer het moment gekomen is dat wij de trein moeten verlaten,
en onze plaats leeg zal zijn, zullen enkel goede herinneringen aan ons blijven,
En de trein van het leven zal voor altijd daarmee verder reizen.

Wanneer ik even later de Burgkapel verlaat, mijmer ik na over het levensgevoel dat spreekt uit deze woorden. Hier weet men van de waarde van de enkeling. En ook van de kracht van samenzijn.  

Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 11 maart 2023. (Foto Wim Beekman: Niels Westra, Leeuwarder Courant).