van Zuidwest Friesland
Onze dagen tellen
In de film ‘Kerstappels’ zie ik drie jonge mensen om de kersttafel het spel ‘Top en Flop’ spelen. Hun ouders deden dat vroeger met hen, en nu zij door omstandigheden zonder ouders Kerstmis vieren, zetten ze met elkaar deze traditie voort.
Ze gaan het kringetje rond: ,,Wat was jouw Top het afgelopen jaar, en wat jouw Flop?” Het is ontroerend wat zij elkaar vertellen. Dingen uit hun innerlijk. Wat je normaal binnen houdt: Waarop zij trots zijn, waarover blij. Waardoor verdrietig, teleurgesteld. Zij zijn kwetsbaar en open.
Niets nieuws onder de zon. Bij ons thuis was het traditie om Psalm 90 te lezen, ‘de oudejaarspsalm’, een lied van Mozes: ,,Leer ons zo onze dagen tellen dat wij een wijs hart krijgen”. Ook je hoogte- en je dieptepunten benoemen.
Maar zo open als die jonge mensen in de film spraken, deden wij dat niet. Zo spreken wij zelden met elkaar. Zeker niet over wat misgaat. Over de dingen waarin je faalde, over je onvervulde verlangens, of over je mislukkingen.
Met de toppen van een mensenleven staan de sociale media vol. Succes wordt breed uitgemeten. Daar heerst de ongeschreven wet van deze tijd: ‘Gij zult stralen en slagen’. Vooral de jeugd van deze dagen voelt deze last.
Deskundigen zeggen dat dit grote druk legt op ons. Wij moeten volmaakt zijn. Aan de omstandigheden kan het niet liggen, want de bomen groeien in onze cultuur tot aan de hemel. Dus als je ergens faalt kan dat alleen maar aan jezelf liggen.
Daar is Mozes het niet mee eens. Zijn psalm zingt onbekommerd ook over wat er mis kan gaan in een mensenleven. Over moeite, over boosheid, over teleurstelling. Over de mens die als een bloem in het veld is. Even groeit zij, even bloeit zij, dan verwelkt zij weer.
Nog verder gaat Mozes. ,,Wij zijn als een nachtelijk uur dat verdwijnt, wij zijn zo voorbij en wij vliegen heen.” Wie en wat we zijn is in de ogen van lieve Heer als een ademzucht. Dus zo geweldig en bijzonder en uniek hoeven wij niet te zijn.
Wij zijn één van velen. Een stukje van een groot geheel. En kunnen gewoon eerlijk zijn over de hoogte- en de dieptepunten van je leven. Eerlijk wat goed en wat niet goed was op tafel leggen. Wij zijn geen heiligen, wij zijn als bloemen: Mooi, goed, en kwetsbaar.
De dingen die wij tot stand brengen zijn ook veldbloemen: Ze komen op, in al hun schoonheid, ze verwarmen de harten, dragen een kort moment vrucht. En zijn dan weer voorbij. ,,Leer ons zo onze dagen tellen, dat wij een wijs hart krijgen.”
Het mooist is het einde van Mozes’ gedicht: ,,Bevestig, Heer, het werk van onze handen over ons, ja het werk van onze handen bevestig dat.” Ik hoop dat ik zo met mijn toppen en floppen zal kunnen omgaan.
Gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 30 december 2023. (Foto Wim Beekman: Niels Westra, Leeuwarder Courant).
